hampi, gokarna, wwoofing

De laatste dag in Hampi heb ik een gitaartje gekocht voor 2000 rupees, 30 euro. Het is een roze gitaartje en hij is niet zo goed, maar beter dan niets. Als ik thuis kom mag hij aan de muur als kunstwerk waarschijnlijk. We zijn ook naar een suikerriet fabriekje geweest. Een schuurtje met een mini machientje en 1 of 2 families die aan het werk waren. Ook kindjes vanaf een jaar of 12 waren al aan het werk in het veld.
Pampa vertelde ons over zijn leven en familie. Het geld wat hij verdient geeft hij bijna allemaal aan anderen! Een deel aan zijn moeder, een groot deel aan 5 kindjes zonder ouders die hij een soort van onder zijn hoede heeft en voor hun school en verblijf betaald (30.000 rupees per maand, is 50 euro per maand per kind, wat erg veel is hier!), en dan heeft hij zelf nog maar een klein beetje over waar hij heel primitief van leeft. Daar waren we wel van onder de indruk.
Ons guesthouse in Hampi was super gezellig! Hele aardige mensen runden het, en er verbleven ook hele aardige mensen. Er waren 2 kindjes van de eigenaren die super schattig waren en waarmee we soms speelden, en 2 andere gasten hadden een koord gespannen voor touwlopen, wat we uitgebreid geoefend hebben en steeds beter ging!
Last minute wijzigden de plannen omdat iemand ons aanraadde naar Gokarna ipv Palolem te gaan. Hierdoor werd de reis enigszins onhandig en moesten we 6 uur wachten op een treinstation omdat de ‘many busses’ waarover het reisbureau het had gehad niet bleken te bestaan. Maar we waren blij dat we naar Gokarna zijn gegaan, het was heel leuk en mooi daar. Weer een gezellig guesthouse met een hele aardige indiër als eigenaar, echt een grappen maker! Hij kon ook zo in een palmboom naar de top klimmen om een kokosnoot te plukken. ’s Ochtends op het strand deed iedereen yoga, heel grappig. Wij zijn ook aan de yoga begonnen, en hebben een les gekregen van Robert, een oostenrijker waar we veel mee opgetrokken hebben. Een uurtje langs de kust lopen bracht ons langs allemaal stranden tot paradise beach. Daar zijn allemaal backpackers die gratis hun eigen kampjes hebben gemaakt op een vuurtje koken, en op de grond of in een hangmat slapen. Ze hebben een zeiltje gespannen boven hun slaapzak of matje, en that’s it. Het waren super aardige mensen die ons gelijk uitnodigden om wat te komen eten, en te kletsen. We overwogen nog even om daar ook maar ons kamp op te slaan, maar besloten dat we toch meer van India wilden zien aangezien we nog maar 2 weken op reis waren.

Na Gokarna scheidden de wegen zich en ging Lenie haar eigen weg. Wij gingen naar onze WWOOF host: Baktivedanta eko village. Dit is een aparte plek. het is een Krishna community. De mensen hier zijn heel gelovig en leven met veel gewoontes, rituelen ter verering van Krishna, en regels over hoe je moet leven en eten. Het etensritme is heel anders dan we gewend zijn, we krijgen 2 maaltijden ‘rijst met een prutje’ per dag. Vooral als ontbijt zou ik liever een bakje yoghurt of een boterham hebben. Maar de curries zijn wel lekker en we krijgen ook groente.
In het begin besteden de mensen niet veel aandacht aan ons en moesten we de meeste tijd onkruid wieden in een palmboom tuin. We hadden niet echt een opdracht gekregen dus dat voelde een beetje raar. We hebben ook in het rijstveld geholpen, wat wel heel gezellig was omdat we het met een groep deden, en echt op z’n indisch: niet te hard werken, en de meeste tijd je logische verstand uitzetten. De laatste dagen waren leuker omdat we de mensen beter leerden kennen en meer met ze konden praten en verschillende werkjes deden. Oud en nieuw hebben we er gevierd met een enorm kampvuur, krishna liedjes, pizza en zelfs wat vuurwerk!
Bij deze iedereen gelukkig nieuw jaar gewenst!! We misten de oliebollen, de gezelligheid en het Nederlandse oud&nieuw toch wel.

We hebben de trein naar Kochin geboekt voor morgen en zitten nu in een mini stadje, udupi. We worden weer belaagd door indiers die ons aanstaren, waar we op de boerderij even niet meer aan gewend waren. We wilden onze was laten doen door de laundry service van ons hotel, maar een verlegen indische jongen kwam terug met onze bh’s in een zakje. Kennelijk is dat erg ongewoon…
We zijn allebei niet helemaal fit, en het indische eten hebben we geen zin in. Ook de warmte wordt ons te veel, dus na Kochin trekken we de bergen in om af te koelen.


Liefs!